Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
Welkom bij De Watertrappelaar
Een blog van Theo Ruyter (1944), dat in 2016 begon in Paramaribo onder een geuzennaam (De Luchtvluchteling), twee jaar later meeverhuisde naar Bonaire en het afgelopen half jaar op wonderbaarlijke wijze zijn koers – Zuid-Spanje – wijzigde om te stranden in het Europees centrum van het Koninkrijk der Nederlanden.
Meest recente publicaties
-
Van ver gekomen
Voor de 21ste keer in mijn leven ben ik opnieuw een zelfstandig huishouden begonnen, dat wil zeggen een bed-bad-broodopvang waarvoor ik zelf geheel verantwoordelijk ben. Nota bene in een voorjaar dat maar geen voorjaar wil worden, dus stervenskoud, en – nog méér NB – in een woonplaats die me bekend voorkomt. Even terug in de […]
-
Aangespoeld
Ben weer terug in mijn geboorteplaats. Naar behoren aangemeld en opgenomen in de Basisregistratie Personen, maar niet zozeer thuis gekomen als wel aangespoeld en dus tamelijk in de war. Je krabbelt overeind en zoekt onwillekeurig naar aanknopingspunten, al zijn je voetsporen allang uitgewist en is de vaste grond drijfzand geworden. Mijn eerste levensjaren verstreken op […]
-
Bakens verzetten
Naar je lichaam luisteren spreekt me wel aan. Het is vaak gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar met een beetje doorzettingsvermogen kom je al een heel eind. En dat ligt ook voor de hand, lijkt me, als je ervan uitgaat dat jij en je lichaam van nature elkaars bondgenoten zijn. Een heel ander verhaal is luisteren […]
-
De aap uit de mouw
Het was opeens terug van weggeweest. Vier dagen na de operatie. Mijn lijf! Het deed ‘gewoon’ weer waar ik destijds constant op kon rekenen, zonder erbij stil te staan. Zoals een huiskat die vroeg in de ochtend, na langdurige afwezigheid zonder reden, op de stoep verschijnt en kopjes wil geven. Niet te geloven. Ik schreeuwde […]
-
Gewetensonderzoek
Mijn oudste herinnering aan oorlog als iets van grote groepen mensen die elkaar naar het leven staan, dateert van mijn kleutertijd, toen ik een keer mee mocht naar de haven van IJmuiden om een oom te verwelkomen bij diens thuiskomst uit een ver land. Een heel groot schip aan de kade, met allemaal schreeuwende mensen: […]
-
Integreren
Zonder vaste woon- of verblijfplaats! Dat was in mijn beleving altijd iets geweest voor andere mensen, dus daar was ik totaal niet op voorbereid. Maar een paar maanden na aankomst op Schiphol moest ik eraan geloven en dacht ik aan Swiebertje, de tv-held uit de goedmoedige onderklasse van mijn jeugd. Vandaar dat ik mezelf op […]