De vraag wat ik er te zoeken heb, blijft me achtervolgen. Maar heel af en toe weten de algoritmes van Linkedin toch nog iets te verzinnen waar ik blij van word. Zo belandde ik deze maand door hun toedoen op wonderbaarlijke wijze in het Bijlmermeerse winkelcentrum Ganzenhoef, om precies te zijn de mij volstrekt onbekende Bims Studio X, waar zich  uit het niets een praatshow ontvouwde over ‘zwarte actualiteit, kunst en cultuur’. 

Mijn hart maakte een sprong van ruim dertig jaar. Ze keken nog even snugger en opgewekt uit hun ogen, de een met een vette bril midden op het hoofd, de ander met een fleurig opgebonden bos haar, dezelfde  mimiek en dictie: Guilly en Ivette, het duo waarmee ik in die oude vertrouwde polder in de redactie  van een baanbrekend bedoeld televisieprogramma had gezeten. Bij de omroep die politiek correct was vóór iemand in het Gooi wist wat dat betekende. Opnieuw samen bezig met gasten en onderwerpen, in een zeer herkenbare rolverdeling: zij de aangever en sputteraar, hij de man die altijd aan het langste eind trekt.  

Spontaan uitte ik online, in twee regels, mijn vreugde over het onverwacht weerzien alvorens vast te stellen hoe ze al die jaren het hoofd boven water hadden gehouden. De eerste gasten aan tafel was een stel (mv), dat  een nieuwe identiteit met bijbehorende naam in de Afrikaanse oertaal had aangenomen en onlangs de laatste hand gelegd aan een African Calendar op affiche-formaat à raison van nog geen 70 euro, waarin alle wapenfeiten en hoogtepunten van de Afrikaanse beschaving in de afgelopen millennia uit de doeken worden gedaan.

De derde gast was een psychiater met een nieuw boek, gevolgd door een saxofonist die een opzienbarende muzikale hulde had gebracht aan Peter R. de Vries. Het klonk allemaal heel interessant en als vanouds, maar tegelijk kreeg ik het gevoel dat er iets ontbrak of niet klopte. Te  gespeeld, geen onvertogen woord, geen spanning. Het leek wel, de extra muzikanten voor de afsluitende act inbegrepen, een familiereünie. Met de bleke saxofonist als belichaming van het ongelukje met de melkboer.  

Waar keek ik eigenlijk naar? Een proefuitzending van de nieuwe omroep die Akwasi had opgericht en toen weer niet of waar hij uitgeknikkerd was? Ik kon me niet voorstellen dat programmamakers die hun sporen achter de dijken allang hebben verdiend plotseling op een eilandje willen zitten om de wereld opnieuw uit te vinden.    

Tenzij ze zich daar zo goed thuis voelen dat ze het do as the Romans do een beetje overdrijven. Hokjesgeest is er nu eenmaal schering en inslag. In de naoorlogse jaren werd verzuiling naar Nederlands model zelfs een begrip in internationale wetenschappelijke kring en welk ander Nederlands woord heeft zich een vastere plaats in honderden andere talen verworven dan apartheid? 

Daarom kan ik er best in komen dat wie een flinke tik van de Hollandse molen heeft gekregen op een gegeven moment gaat denken: wat jullie een eeuw geleden in Afrika wilden, willen wij hier in Nederland ook!