Zijn verblijf in Europees Nederland zat er bijna op. Nog een laatste rondje door het dorp. Postzegels moest hij hebben. 

Het was een winkel in de non-foodsector waar van alles te verwachten viel en die in ieder geval ook dienst deed als postkantoor. In een tijd waarin je mensen nog een plezier kon doen met een boek, in plaats van de obligate doos sigaren dan wel een bloemetje of sterke drank. 

Om bij de kassa te komen moest hij zich langs een boekenstandaard wurmen, die bijna even hoog was als hij lang. Het aantal wachtenden kon hij tellen, toen zijn hoofd met een ruk opzij vloog en hij werd gegrepen door een uitvergroot vrouwenoog, donker glanzend te midden van wazig roze bladeren. 

Van de schrik bekomen kwam hij dichterbij, zodat hij de titel kon lezen: De eenzaamheid van de priemgetallen. Meteen moest hij denken aan zijn collega Henk, die hem bij zijn vertrek had uitgenodigd op zijn verjaardag. De man gaf wiskunde, dus iets met getallen zou hem vast wel interesseren.

Hij rekende een vel van tien zegels af, met de beeltenis van koningin Beatrix, en kon tegelijk voor het boek betalen. Als hij maar niet van  haar, de kassajuffrouw, verwachtte dat ze het ook nog zou inpakken. Dus stopte hij haastig de postzegels in het boek en nam hij het mee onder zijn arm.

Bij het uitpakken, na thuiskomst op Bonaire, kwam hij het boek weer tegen en vertelde hij zijn vrouw wat hij daarmee van plan was. Maar die keek ernaar alsof ze haar handen vies maakte en gaf het meteen weer terug. Bovendien kon hij die verjaardag wel uit zijn hoofd zetten, zei ze, want de oudste van Henk had een ongeluk gehad had en lag in het ziekenhuis. 

Zo kreeg het boek als nieuwe bestemming de onderste la van het dressoir in de zitkamer. En daar kwam het pas in 2020 weer uit, toen de  gezaghebber zijn onderdanen had gemaand zo veel mogelijk thuis te blijven en ook in dit huis de opruimwoede was doorgedrongen die van de virusnood een deugd moest maken. Omstreeks Pinksteren kwam tenslotte de behulpzame buurvrouw Sabine op een lumineus idee.

(Tweede zaterdag van juni)

Eindelijk mag de wekelijkse verkoop van tweedehands spullen aan de Simon Bolivarstraat in hartje Kralendijk worden hervat. Dus staat ook de zware deur van de boekenloods wijd open. 

Vóór ik naar binnen ga, check ik of de prijs per boek soms omhoog is gegaan. Ja, met 25 procent, dat wil zeggen nog steeds ver beneden het niveau van de enige min of meer echte boekenwinkel op het eiland, die ook een allegaartje tweedehands heeft staan. 

Twee mensen zijn in het voorste deel van de pijpenla in gesprek. Ik treuzel, want juist daar zijn eventuele nieuwe aanwinsten te vinden en die zoek ik het liefst in mijn eentje. Zodra het stel verdwenen is, dwaalt mijn blik van de eerste hoge kast met schappen aan de linkerkant naar een lagere, waar ook boeken bovenóp liggen. 

Paolo Giordano… De eenzaamheid van… Noch de naam noch de titel kon ik destijds onthouden, al kwam ik ze om de haverklap tegen. Het was een droomdebuut, ook buiten Italië, maar om de een of andere reden kwam ik er niet toe het te kopen of te lenen. Dit exemplaar ziet er splinternieuw uit… Als iemand het per ongeluk heeft laten liggen, heeft die er meer recht op dan ik. 

Ik ga verder met zoeken, maar kan me niet meer concentreren. Het is een kwestie van nu of nooit. Nog één keer kijk ik om me heen voor ik buiten bij de marktmeester doodgemoedereerd een en een kwart dollar neertel, alsof het een waterijsje betreft. Pas thuis, waar ik als een trotse kat mijn prooi aan een nader onderzoek onderwerp, komt een vel met acht resterende postzegels van een euro te voorschijn. 

Ik heb het boek een maand laten liggen. Vooral om mijn leeslust aan te wakkeren en mijn hoge verwachtingen in te lossen, maar misschien ook wel om me in te dekken tegen teleurstelling. De ene bestseller is immers de andere niet. Maar die twijfel is ongegrond gebleken en mijn geduld dubbel en dwars beloond. 

Het verhaal van Alice en Mattia, die allebei in hun jeugd iets verschrikkelijks hebben meegemaakt waar ze hun hele latere leven onder gebukt gaan, is onvergetelijk. En het wordt zó akelig precies uit de doeken gedaan dat je het woord voor woord en zin voor zin, in alle zeven episodes tussen 1983 en 2007, voor waar aanneemt. Als een koorddanser blijft Giordano het tweetal trouw en láát hij hen dat leven leiden, ook al is het in de ogen van miljoenen lezers ondraaglijk.