Twee administratieve handelingen op twee verschillende dagen, uitgevoerd door zichtbaar levende personen (een man en een vrouw), met in het eerste geval een kwitantie als resultaat en in het tweede geval een officiële verklaring voorzien van een echte stempel en een echte handtekening. En dat alles tegen betaling van één Surinaamse dollar, wat op het moment van de transactie gelijkstond aan nog geen 13 eurocent.
Waar ter wereld maak je dat nog mee? Dat is pas waar voor je geld. Onvervalst en goudeerlijk communisme: de overheid staat ten dienste van de samenleving en zorgt voor iedereen zonder aanzien des persoons. Nota bene ruim een kwart eeuw na het einde van de Koude Oorlog. Trump moest eens weten.
Even een stapje terug.
Wat in 1980 volgens de meeste mensen in binnen- en buitenland een ordinaire militaire staatsgreep was, wordt door een minderheid gezien als een heuse revolutie met alle hooggestemde idealen van dien. Hoewel die idealen allang zijn stukgelopen, leven ze nog voort in de retoriek van de huidige president en voormalige legerleider Bouterse en diens partij de NDP. En zijn er nog heel wat andere sporen van te vinden, met name in de dagelijkse praktijk van overheidsinstellingen en staatsbedrijven.
Kortom, laat ik het nou maar toegeven, dankzij de Revolutie mocht ik de afgelopen week aanschuiven voor de loketten van ‘mijn’ Bureau Voor Burgerzaken aan de Sophie Redmondstraat om een bewijs van inschrijving te bemachtigen. Nee, niet dankzij het feit dat rekenen niet de sterkste kant is van de Surinaamse politieke elite of, beter gezegd, dat die er een nogal eigenzinnige manier van rekenen op nahoudt.
Hoe gaat dat dan?
Je dient gewoon elk jaar een voorlopige begroting in bij het parlement. Daarin zijn je eigen inkomsten en die van je hofhouding spijkerhard verzekerd en stel je de goegemeente allerlei leuke dingen in het vooruitzicht. De ‘dekking’ van het onvermijdelijk tekort is dat de grondstoffenprijzen in de lift zitten en/of dat geldschieters all over the world klaarstaan om juist met ons samen te werken.
Vervolgens voorkom je – waarvoor heb je anders die royale meerderheid in de Assemblée? –de totstandkoming van een definitieve begroting, zodat je je later nergens voor hoeft te verantwoorden. Ondertussen kun je het hele jaar naar hartelust met dat begrotingsgat spelen en bepalen wie je het gemakkelijkst kunt belazeren en wie je wilt laten bloeden. Tot, vroeg of laat, de wal het schip keert.
Deze keer was het zo ver in het najaar van 2015, toen president Bouterse al hoog en droog in het zadel zat voor een tweede ambtstermijn. Sindsdien is de regering volkomen klem komen te zitten tussen onbetaalde rekeningen en leningen bij jan en alleman. In verhouding tot harde valuta’s als de euro werd de koopkracht van de Surinaamse dollar binnen een jaar gehalveerd. Bij de recente schoolstaking werd uitgerekend dat het maandsalaris van een leerkracht in Suriname sinds de machtsovername van de NDP is gedaald van 800 tot 225 Amerikaanse dollar…
Maar denk niet dat nu iedereen in het geweer komt om voor zichzelf nog iets van de slinkende pot in de wacht te slepen. Integendeel, van alle kanten klinkt de waarschuwing: pas op met het eisen van loonsverhoging, want dan zijn ‘we’ nog verder van huis. Dus zit stil en verroer je niet.
