Vanmorgen, in mijn studio aan zee naar schatting 10.000 km ver van Poetins strijdtoneel, werd ik wakker met de boodschap in mijn oren: je hebt een cadeau gekregen en niet zo maar wat, nee iets groots, kijk maar, een heuse  trompet. Hoeveel heeft die gekost, riep iemand, twee duizend of drie duizend? En een andere stem: heb je de matsjoek? Terwijl me ook te verstaan werd gegeven dat er iets mis was met de keus of de aankoop. Te veel  betaald, heimelijkprovisie opgestreken, een kat in de zak, zoiets. En dat rare woord kon wel eens hoes of doos betekenen.

Leuk, mijmerde ik nog, het is lang geleden dat ik een groot cadeau kreeg. En zo origineel, al zou ik dan wel ergens les moeten nemen. Maar wat me het eerst te doen stond was  achterhalen wat er fout was gegaan en wie ik daarop kon aanspreken. 

Ter adstructie nog twee gegevens:

1. Voor het slapen gaan, kort na middernacht, had ik het tweede deel uitgelezen van Tomas Lieskes roman Grand Café Boulevard, waar de levensloop wordt geschetst van Fedde Albronda, broer van de hoofdpersoon.
2. Tijdens het lezen dronk ik een Gulpener Gladiator (10%) en was de enige andere afleidende omgevingsfactor het gesprek van mijn buurman met twee bezoekers, dat via mijn openstaande voordeur binnenkwam en waarvan ik elke fractie kon horen maar geen enkel woord verstaan. 

PS  

Flessepost – inderdaad zonder n – slaat in dit specifieke geval op een zielenroersel, dat de woelige baren van het WWW trotseert op weg naar een eerlijke vinder, liefst een die nog de klokken van Freud en Illich heeft horen luiden.