“Wij zijn milieu-activisten,” verklaarde Vincent Henar, bij de presentatie van een van de nummers die zijn band Fra Fra Sound gisteren speelde op hun jubileumconcert in Paramaribo. “Ons wordt wel in de schoenen geschoven”, legde hij uit, “dat we in dit nummer aan godsdienst doen, maar dat klopt niet. We zijn wel spiritueel, maar religieus, nee.”
Het concert was het enige onderdeel van het Suriname Jazz Festival van de afgelopen dagen, waarv oor betaald moest worden. En flink ook. Maar natuurlijk was de Royal Ballroom van Hotel Torarica stijf uitverkocht, want Fra Fra Sound is nog altijd een grote naam. De jongens uit de Amsterdamse Bijlmer, die 35 jaar geleden wekelijks bij elkaar kwamen om te jammen, en daarna de wereld veroverden. Met een hele serie albums, waaronder Worship Mother Earth (1994) en optredens in meer dan vijftig landen. Daar wil je wel bij horen en gezien worden.
En die Ballroom betekent ook airco’s, nepchampagne, bediening aan tafel en een behoorlijke akoestiek. Maar toch… Als je pas met je toegift (de enige!) erin slaagt het publiek uit zijn stoelen en aan het bewegen te krijgen, heb je iets niet goed gedaan.
Het lag niet aan het geluid en ook niet aan de muziek op zich. De band was op volle sterkte: twee blazers, twee gitaristen, twee slagwerkers, een toetsenman en – in tweede instantie, als special guest – ook nog een zonnige zangeres. Maar het was te braaf, te geroutineerd; het werd niet echt Feest.
Gelukkig hadden we na afloop nog de afsluiting van het festival voor de boeg, in een café-restaurant aan de overkant van de straat. Daarvoor had namelijk de band van Paco Séry getekend en die had inmiddels met eerdere optredens Paramaribo al voor zich gewonnen. Vooral de Ivoriaanse meester-drummer zelf maakte groot enthousiasme los en toen die tenslotte ook nog enkele collega’s had betrokken bij een flitsende estafette, konden de organisatoren met een gerust hart het licht uitdoen.
