Eén ding heeft het dagelijks bestuur van het eiland Bonaire goed geregeld en dat is de manier waarop het zichzelf verkoopt. Altijd netjes èn kleurrijk gekleed, het gezicht in een blijmoedige plooi en niet te beroerd voor een kwinkslag. Dat culmineert in de glossy Bon Bini Bonaire, geproduceerd door het reclamebureau ADCaribbean BV en uitgegeven door het Kabinet van de Gezaghebber. Eind afgelopen maand verscheen het vierde nummer (zomer 2020 – nr 1). 

Het blad heet ‘bedoeld voor iedereen die geïnteresseerd is in Bonaire en zijn inwoners’, aldus het Colofon. Dat klinkt alsof het gaat om voorlichtingsmateriaal, dat elke overheid haar burgers en derden behoort te verschaffen. Des te meer verwonderlijk is het dat het blad nog altijd in eilandelijke kring niet blijkt doorgedrongen. 

Op zoek naar een papieren exemplaar kreeg ik op de afdeling communicatie van het eilandbestuur te horen dat voor ons, bewoners, het blad alleen online le lezen is en dat we voor gedrukte exemplaren in (overzees) Nederland moeten zijn. Hoe dat zo? Geldgebrek, mompelde een medewerker, waarna een collega mij vereerde met een unieke versie uit de printer. 

Reden te meer om er nog eens goed voor te gaan zitten. Op meer dan de helft van al het fullcolourfotomateriaal prijken gezaghebber Edison Rijna en/of de gedeputeerden James Kroon, Nina den Heyer en Elvis Tjin Asjoe. Met als topper minister Cora van Nieuwenhuizen-Wijbenga hand in hand met Rijna en Tjin Asjoe èn een fysiek exemplaar van Bon Bini Bonaire voor zich op tafel. 

Wat de content betreft vliegt Rijna je bijna op elke pagina in het gezicht, althans via een van de betrokken copywriters, die overigens geen van alle bij name in het blad te vinden zijn. Dit laatste deed me denken aan de botsing van het bestuurscollege met de oppositie in de eilandsraad, die in september van het afgelopen jaar gewaagde van ‘omkoping van de pers’, toen ze had ontdekt dat het college van plan was twee notoire ‘broodjournalisten’ in te huren.

De stijl waarin het blad is volgeschreven houdt het midden tussen voorlichting en reclame, met journalistiek als een vaag referentiekader.  Alles is erop gericht de bestuurders te doen schitteren: kijk ons eens goed bezig zijn! Je hoeft slechts de koppen te volgen van Rijna’s Voorwoord Het nieuwe beter via elektrisch vliegen, frontrunner van de regio en dikke voldoende tot Alles is mogelijk. Zelfs in het onderdeel Opinie steekt het viertal weer de kop op, met een pavlovreactie op een recent beleidsplan uit Den Haag. Gebakken lucht is de schering, ketelmuziek de inslag. 

Met andere woorden: Bon Bini Bonaire is het visitekaartje van Bonaire BV. Daar loop je niet mee te koop, dat druk je discreet bepaalde mensen in de hand en die gaan echt niet kijken, of het allemaal wel klopt, en begrijpen best dat je bij voorkeur met een wijde boog om je werkelijke problemen heen loopt. Neem het voorbeeld van de algenprofessor Wijffels uit Wageningen, die in dit nummer opnieuw op een voetstuk wordt gezet. Leuk toch, je dromen waarmaken? Zo’n man doet je gewoon vergeten dat het veelbelovende Rural Development Program 2014-18 met zijn 40 projecten (POP Bonaire) zojuist spoorloos de mist is ingegaan.

Ik zou niet mekkeren over een visitekaartje, als het bestuur zijn eigen site goed op orde had en hield en als er sprake was van een politieke oppositie die tenminste de nodige controle uitvoert en van een door onafhankelijke media gevoede publieke opinie. Maar daar lijkt het in de  verste verte niet op. Integendeel, het bestuur meent dit varkentje al gewassen te hebben. Het heeft immers 1 september uitgeroepen tot Dag van de Pers. En het afgelopen jaar verklaarde de gezaghebber nog namens het héle bestuur dat een scherpe en vrije pers een van de hoekstenen is van onze democratie, maar dat media ook een belangrijke rol vervullen in het uitdragen van het beleid van de overheid. De klepel is zoek, maar dat mag de pret niet drukken.