Twaalf jaargeleden. Ik had het hélemaal gehad met de Jeugdzorg in Zeeland. Al die jongeren schreeuwden om maatwerk, maar de bureaucratie maakte dat onmogelijk. Mijn oudere broer had me de weg gewezen en ik kon mijn huis goed verkopen. Dus ik had een flinke buffer om hier ook wortel te schieten.
De huizenmarkt op Bonaire was toen nog niet overspannen. Een ruime woning met een lap grond in Nikiboko was voor mij heel betaalbaar. Ik heb eerst nog twee mannen in huis gehaald, die ook een nieuw leven waren begonnen en met wie ik plannen kon maken. Zo runden we samen een poffertjeskraam op de markt voor cruisegangers in het centrum van Kralendijk. Geweldig! Maar die twee lagen te veel met elkaar overhoop en ik kwam tot de ontdekking dat ik voor een woongemeenschap niet in de wieg was gelegd.
Ik scheidde de ene kant van mijn huis af, als verhuurbare studio, en zette in en rond een container achter in de tuin een werkplaats op poten, waar ik mijn kunstzinnige ambities kon uitleven. Dat betekende vooral dat ik allerlei materialen uit de vrije natuur haalde en me toelegde op monumentale doeken met gemengde technieken. Het eiland is wat dat betreft een eindeloze bron en langzaam maar zeker bracht mijn kunst ook geld in het laatje.
Ik leerde veel mensen kennen, nam deel aan allerlei activiteiten, bleef mezelf opnieuw uitvinden. Voor mij geen menopauze, pluk de dag en laat ouder worden maar aan anderen over. Tot die ene dag met een zoals gebruikelijk snel vallende avond, toen ik nog even een paar boodschappen moest doen. Drie minuten slechts met de motor, tot de rotonde aan het begin van mijn straat.
Na gedane zaken koos ik de verste uitrit. Ik reed niet hard, want ik moest nog invoegen in het passerend verkeer. Maar knalde toen zo maar tegen de hoge stoeprand, die ook nu nog de scheidslijn vormt tussen het parkeerterrein van de supermarkt en de openbare weg. En vond mezelf terug, ik weet niet waar precies, in een knoop of kronkel die vreemd aanvoelde. Als daar op dat moment op die weg niet toevallig twee artsen-in-opleiding waren komen aanrijden, was het niet best met me afgelopen. Want ik lag daar maar en er was niemand in de buurt.
Die twee hebben zich over mij ontfermd en gezorgd dat ik snel in het ziekenhuis terechtkwam. Maar er was zoveel tegelijk met me aan de hand dat men er de voorkeur aan gaf me naar een ziekenhuis in Colombia te laten vervoeren. Daar hebben ze van alles gedaan om me in leven te houden en enigszins te herstellen, maar dat is niet zo tot me doorgedrongen want ik lag zeven weken in coma.
Ten einde raad besloten ze me maar weer terug te sturen naar Bonaire. En ja hoor – dat zul je net zien – toen ik eenmaal was teruggekeerd en de nodige bekenden om me heen had, gingen mijn ogen weer open. Iedereen blij. Maar mijn toestand bleek, na al dat stil liggen, allesbehalve bevredigend en aangezien de medische voorzieningen daar toch wel wat uitgebreider waren, werd me dringend aangeraden mijn herstel in Nederland voort te zetten.
Nu zit ik wéér hier. Al een tijdje. Ik hield het daar niet meer uit. Miste mijn huis, mijn honden, de tuin, het weer, van alles. Heb een keer op een rijtje gezet wat me nog allemaal te doen stond en dacht toen: dat kan ik daar ook. Eigenlijk moest ik opnieuw leren leven en bewegen. Ik ben zo veel vergeten! Ben al blij dat ik weer op een fiets kan zitten en een stuk kan lopen, zonder herhaaldelijk mijn evenwicht te verliezen.
Eén ding heb ik inmiddels goed begrepen: je kunt niet ‘herstellen’ wie je voorheen was en hoe je je toen gedroeg. Mensen herkennen me niet eens of zien me niet meer staan, omdat ze niet weten hoe ze met deze nieuwe versie van me moeten omgaan. Of ze doen alsof ik er even tussenuit ben geweest. Dat komt wel vaker voor en dan hoef je toch niet altijd te weten waarom.
Misschien denken ze wel: ze droeg zeker geen helm of ze had al een biertje op. Maar komen dan niet op het idee me dat gewoon te vragen. Maar ik ga stug door, hoor! Zolang ik merk dat ik vooruitga. Moet je deze hand zien: het lijkt wel een klauw. Nee, het is geen artrose. Dat komt ook door het ongeluk. Vraag me niet hoe. Volgende week ga ik naar een specialist op Aruba. Die zegt dat hij ze weer recht kan zetten.
