De berichten over de stand van zaken in het land die ik, soms, mijn brein ontfutsel bij het ochtendgloren, gingen een paar dagen geleden vergezeld van illustraties. Scherpe beelden, in kleur. Van een zinkend schip, zo lek als een mandje, en een walvis op het droge in zijn laatste stuiptrekkingen – zwarte aasgieren in de lucht – tot een door houtluis uitgewoonde kast, die in elkaar stortte als een bouwsel van lucifers.

Een jaar geleden gonsde het op straat nog van de protesten, het moest én zou eindelijk afgelopen zijn. Inmiddels is de orde hersteld en loopt de samenleving weer in het gareel. Koplopers van het voorbije verzet hebben de vertrouwde bedding opgezocht van politieke partijen, die eens in de vijf jaar een gokje wagen in de nationale loterij  van doorgestoken kaarten, genaamd ‘verkiezingen’.  En The Next Generation heeft onlangs haar laatste ei te vondeling gelegd op het Onafhankelijkheidsplein.

Maar het lijkt wel, of het gonzen naar binnen geslagen is. Of nu de ledematen en ingewanden van de gevestigde orde zelf op tilt springen en uit hun voegen barsten. Heet dat niet implosie? Er gaat  geen week voorbij, of we krijgen met z’n allen weer een of twee nieuwe schandalen, misstanden, rampen of ander onheil van binnen uit voor onze kiezen.

De heimelijke ontmanteling van Suralco bijvoorbeeld, met de goedkeuring van een  presidentiële commissie dan wel lokale superondernemer van onaantastbaar allooi, het ontslag onder protest van de waarnemend korpschef, een grote buitenlandse bank die de geldkraan dichtdraait vanwege een ‘communicatiefoutje’ en, natuurlijk de SLM, in haar eentje al goed voor de ene schok na de andere. De media springen er telkens als papegaaien bovenop, zodat de rest van het land en de wereld even niet meer bestaat.

Implosieve tendensen op zich brengen niet zo maar een explosie teweeg die schoon schip maakt. Het is vaak een langzaam proces en zolang het zich voltrekt in eigen kring, kan het verschillende kanten op. En reken maar dat de Baas alles uit de kast haalt om richting en uitkomst te beïnvloeden. Wat dat betreft waren de recente overstromingen, uitgerekend op gronden in het noordoosten en uiterste zuiden waar nazaten van de oorspronkelijk Surinaamse bevolking geacht worden nog hun eigen leven te leiden, een geschenk uit de hemel.

Zoals hij, op zijn eigen televisiekanaal, staande voor een grote landkaart en gekleed in een herkenbaar huiselijk truitje mocht uitleggen, hoe de reddingsoperaties zouden gaan verlopen. Alsof hij hoogstpersoonlijk de hulpgoederen kwam brengen en het allemaal uit zijn eigen zak moest betalen. Nee, daar kunnen collega’s als Maduro en Ortega nog heel wat van leren.

Maar áls het daarbinnen eenmaal gaat rotten en dat is onvermijdelijk in een autocratie, dan is ontbinding aanstaande. Allen al de stank van de vrijkomende gassen zal op een gegeven moment niet meer te harden zijn. Neem de ‘anticorruptiewet’, die het afgelopen jaar met zoveel tamtam door D voltallige NA werd omarmd. Als de juiste mensen eenmaal door hebben dat alle notoire zakkenvullers van de afgelopen jaren de dans ontspringen, is de verkiezing van 25-5-2020 nog geen gelopen race.

De Hindoestanen, althans de nostalgische vleugel, hebben al de nodige geschenken mogen ontvangen zoals de nationale vrije dag op 5 juni en de Indianen kunnen zich verheugen in die (bij nader inzien goeddeels) uit de lucht gegrepen reddingsoperatie. De vraag is: “Wie volgt?”

In ieder geval zijn alle plannen om het uitzichtloze kiesstelsel eindelijk op de helling te zetten, voor onbepaalde tijd opgeschort.