Mensen trokken hun zondagse kleren aan om er getuige van te zijn. Opnieuw zou een stel magiërs van overzee ons helpen het land op te stoten in de vaart der volkeren. Een sleepboot met een grote zak, gevuld met rivierwater, achter zich aan zou namelijk op de Waterkant komen aanvaren en zich door de menigte laten toejuichen, alvorens het zeegat in de verte op te zoeken voor een proefvaart van 1000 km naar Barbados.
In de media stonden op 22 november toostende mannen in pakken, die tijdens de ‘uitzwaaiceremonie’ met veel omhaal van woorden elkaar stroop om de mond hadden gesmeerd. De minister van natuurlijke hulpbronnen (NH) Dodson, de directeur van de rijkste natuurorganisatie van het land (Conservation International, CIS) Goedschalk en de top van de Zwitsers-Nederlandse onderneming Amazone Resources (AR).
Later die dag kwam het bericht dat er technische problemen waren gerezen. De volgende dag was eerst sprake van een te sterke stroming in de rivier en werd vervolgens de toezegging gedaan dat het transport op korte termijn alsnog zou plaatsvinden. Nu, ruim een week later, heeft niemand het er meer over.
In maart 2012 gooiden president Bouterse en de honorair consul van Suriname in Nederland Cor de Ruiter het op een akkoordje inzake de winning en export van Surinaams zoet water voor een periode van veertig jaar. Met de vergunning zou circa tien procent van de totale hoeveelheid water die afvloeit naar zee gemoeid zijn.
Het presidentieel besluit (PB) terzake werd pas half december 2015, door de nieuwe minister van NH aan het parlement voorgelegd. Daar werd met name gevraagd, of er niet eerst een waterwet zou moeten komen en waarom per se een buitenlandse ondernemer dit werk moest uitvoeren, maar veel verder kwam men niet. Integendeel, de directeur van het beruchte Kabinet van de president tikte de minister in het openbaar op de vingers: “Het PB heeft al drie jaar rechtsgevolgen.”
Ondertussen had directeur Goedschalk van CIS, eerder medewerker voor milieuzaken op het Kabinet, in augustus 2015 een projectvoorstel ingediend bij de Nederlandse ambassade met als doel ‘richtlijnen voor het in kaart brengen van de gevolgen van zoetwaterwinning op het milieu en de leefomgeving’ (in de woorden van de ambassade zelf). Aan het voorstel hing een prijskaartje van 135.000 USdollar. Daar had men geen moeite mee en toen Goedschalk in december – om onopgehelderde redenen – dat geld voor een volstrekt ander doel (mangrovegroei aan de kust) wilde besteden, ging de ambassade daar ook in mee.
In februari verdween de export van zoet water van de radar, om een maand geleden als een duveltje weer op te duiken in de vorm van de aankondiging van een testvaart. Opeens was sprake van een FlexTank, een waterzak naar Spaans-Italiaans ontwerp waar zes jaar aan gewerkt zou zijn en die veertig miljoen liter kon bevatten. De bemanning van AR was totaal veranderd en de site – in vergelijking met nog geen jaar geleden – met allerlei toeters en bellen opgetuigd. Auke Piek was nu de CEO en De Ruiter was in een adviesraad beland, samen met Bert de Groot die tevens ‘acting Chief Financial Officer’ werd genoemd.
Interessant is ook dat, blijkens haar eigen site, AR in deze eerste operationele fase twintig miljoen USdollar heeft geïnvesteerd in o.a. genoemde FlexTank, onderzoek en ‘local infrastructure’. Maar over de vraag waar dat geld vandaan gekomen is, zwijgt de site als het graf.
De presentator van een doorsnee Surinaams praatprogramma zegt dan gewoonlijk: “Wij kijken ernaar uit hoe dat zich zal ontwikkelen en we wensen u veel succes. Komt u nog eens terug, als u klaar bent. U bent altijd welkom.”
De sleepboot met zijn vracht zal vast vandaag of morgen weer terechtkomen. Maar de verwachting van Piek dat hij in het tweede kwartaal van 2017 zijn eerste commerciële vracht zoet water op Barbados zal kunnen lossen…
In ieder geval hebben we er weer een nieuw Surinaams-Nederlands woord bij: uitzwaaiceremonie.
**BREAKING NEWS**
De vertegenwoordiger van AR in Suriname deelde me vanmorgen persoonlijk mee dat de afvaart nu midden volgende week is gepland.
