De wereldberoemde Suri-Nederlandse filmregisseur (BSNF) zat op de voorste rij. Dat is altijd, in elke filmzaal van de hoofdstad, een duidelijke aanwijzing omtrent het belang van de film waar jij als gewone sterveling ook op afgekomen bent.
Deze keer zaten we in de onvolprezen panoramische zaal van Theater Unique, met die halve cirkel van rijen retromeubilair in precies de goede kleuren. Het zit voor geen meter, maar overal is het zicht op het holle scherm vóór in de zaal uitstekend.
Gewoonlijk is op de wekelijkse filmavond de sfeer voordat de deuren opengaan nogal ingetogen. Ons-kent-ons keuvelt nog wat en de niet zo trouwe bezoeker ijsbeert rond de fontein of staat bij de bar. Maar deze keer bracht een opmerkelijk trio leven in de brouwerij. Een vader met zijn dochter en een vriend van de vader. Zo te horen net terug van een genoeglijk uitstapje in het binnenland en op het lumineuze idee gekomen de dag te bekronen met een film in dit theater. Eerst nog wat drinken! Red of black? Nee, niet voor het meisje.
Terwijl de lichten doofden, kwam ook dat trio de zaal binnen. Uiteraard was de keus van een zitplaats in een vreemde zaal, met een glas in de hand, geen peulenschil op dat moment. Toen ze eenmaal zaten, was het verhaal op het witte doek al begonnen.
In doodse stilte gleed de camera over een verlaten stadspark. Ook tussen de bomen door, alsof ze op zoek was naar een plek waar iets bijzonders aan de hand was of te gebeuren stond. De toon was gezet en het publiek werd al gauw voor het dilemma gesteld: meegaan of afhaken. In een paar rauwe scènes werd namelijk de situatie geschetst van een vechtscheiding, met een zoontje van twaalf als getuige én slachtoffer. Zowel de vrouw als de man had zich al in een nieuwe relatie gestort. Dus moest het huis snel snel worden verkocht en restte hun slechts de vraag: wat moet er met ‘dat joch’ gebeuren?
In de zaal liet allereerst het trio merken dat de film niet zijn goedkeuring kon wegdragen. Daar wist de BSNF nog wel raad mee: hij draaide zich helemaal om, fluisterde mét een priemende vinger ‘STIL’ en weg waren ze. Maar de overige toeschouwers…
De Russische regisseur had geen mededogen en voerde de spanning steeds verder op. Alyosha, de jongen, verdween spoorloos en zijn ouders bleven elkaar van alles de schuld geven. Wie wanneer precies nog meer afhaakte, heb ik niet bijgehouden, maar na de pauze waren de gelederen al aanzienlijk uitgedund.
En toen alle opsporingsacties uiteindelijk hadden geleid tot een niet bepaald ‘Amerikaanse’ ontknoping (de film is dit jaar genomineerd voor een Oscar), was het aantal aanwezigen dat – terneergeslagen – de aftiteling op zich af liet komen, op één hand te tellen. De BSNF overigens niet meegerekend.
Ik dacht aan een collega, die me eerder op die zelfde woensdag had voorgehouden dat Surinamers niet houden van drama op het toneel. Er moet vooral kunnen worden gelachen.
