Wintertuinplein, 7 oktober 2023

Psst…Lina,

Je bent er nog maar net en ik mis je al!

Voor jou zal voorlopig elk verblijf in de buitenlucht wel een wereldreis op zich zijn. Maar voor mij zijn we zo goed als buren. Alleen het Spaarne scheidt jouw huis en jouw buurt van de mijne en dankzij de twee grote bruggen ben je er zo. Toch zien we elkaar nauwelijks en de tijd vliegt.  

Ik denk dat jij het veel te druk hebt, veel drukker dan ik. Eten, poepen, slapen, wandelen, badderen, aan- en uitkleden, gekke bekken trekken, naar mensen luisteren: het gaat maar door en elke dag meer. Dus ik moet iets verzinnen dat jou weinig tijd kost en dat nog leuk is ook.  

Wat dacht je van brieven? Mijn vingers hebben niet voor niets leren schrijven, heel lang geleden. Daar heb ik al heel wat plezier van gehad. En in dit geval is het grote voordeel dat wordt vastgelegd wat ik je wilde vertellen of vragen en dat ik het niet meteen weer vergeet. Bovendien weet ik dat brieven altijd aankomen, of je nou thuis bent of niet.  

Probeer dat maar eens, straks als je groot bent. Schrijf een brief en stop die in een fles met een echte kurk of, nog beter, een beugel en gooi die helemaal op het eind van de pier van IJmuiden zo ver mogelijk weg, in de golven. Die gaat dan vanzelf naar mensen aan de andere kant van de oceaan. Het kost niets en je zult zien dat je antwoord krijgt. 

Het is vandaag precies acht weken geleden, dat je in het holst van de nacht te voorschijn kwam. In een ziekenhuis, al was dat helemáál niet de bedoeling. Weet je nog? Ze hadden thuis alles piekfijn in orde gemaakt. Het mocht je aan niets ontbreken. Een vliegende start zou het worden, in het aartsparadijs aan de Arnulfstraat.

Maar jij dacht, geloof ik, mij niet gezien. Je had het best naar je zin waar je zat en gooide de kont tegen de krib. Wat dat betreft had je het al gauw door: je kunt van elkaar houden en elkaar toch in de weg zitten. 

Je moet overigens wel lelijk op je neus hebben gekeken. Zo plompverloren, vanuit dat veilige warme badje terechtkomen in een ballentent waar al je zintuigen en zenuwen tegelijk op de proef werden gesteld. Geen wonder dat je nauwelijks uit je ogen kon kijken, toen we ’s middags al even mochten komen kennismaken. 

Ik was – eerlijk gezegd – de koning te rijk, toen we daar op die kamer samen in een hoekje stonden en het wonder van de nieuwe erfgenaam met alles erop en eraan tot me doordrong. Ja, dat klinkt misschien een beetje ingewikkeld, maar het was wel zo. 

Trouwens, over familie gesproken, weet je wie er toevallig jarig is vandaag? Ook een Haarlemse, net als jij. Nee, niet hier geboren, wel hier getrouwd. In de Spaarnekerk, niet ver van de Mariastichting waar ik geboren ben. 

Ze kwam uit het oosten van het land. Minstens twee keer per jaar gingen we daarheen, met het hele gezin. Om opa en oma te zien in hun boerderijtje. Dat was telkens weer een feest: uren lang op elkaars schoot in die bestelauto van mijn vader en maar zingen met z’n allen. ’t Zonnetje gaat van ons scheiden en zo voort. En die opa maakte zoveel indruk op me dat ik jaren lang – ik zat nog op de St. Jozefschool aan de Nieuwe Gracht – boer wilde worden.

Wacht maar tot we elkaar wat beter kennen en jij het niet meer zo druk hebt. Dan kom ik daar wel op terug en kan ik je ook foto’s laten zien, van die jarige mevrouw. Gerda heette ze. Als ze niet zo vroeg was overleden, zou ze nu 105 jaar geworden zijn. Kun je nagaan!

Vallen je ogen bijna dicht? Dan moest ik er maar eens een punt achter zetten. Ik hoop dat je brieven leuk vindt. En als deze je niet bevalt, kan de volgende alleen maar leuker zijn.

Veel sterkte met al die stappen die je moet zetten om je eigen plek op aarde te vinden. Als ik daar op de een of andere manier een handje bij kan helpen, hoor ik het wel. En als dát eenmaal ophoudt of voorbijgaat, heb je altijd de brieven nog van 

je grootvader die zo graag boer wilde worden

maar het nooit geworden is.