Wintertuinplein, 11 november 2023 

Psst…Lina,

Wordt het geen tijd dat wij samen de wijde wereld gaan ontdekken? Al dat binnen zitten. Nou ja, zitten. Liggen, zul je bedoelen. Maar dat is helemáál oersaai. Dus des te meer reden om de hort op te gaan. Gewoon tussen de buien door, ook dat went. Wachten op de zomer is geen optie. 

De paden op de lanen in, vooruit met flinke pas. 

Toen ik je voor het eerst mocht vasthouden en merkte dat er met die 3,626 kilo niet te spotten viel, was het eerste plaatje dat bij me opkwam: een lange doek van stevig katoen, om mijn nek geknoopt, met een buidel waarin ik je  overal mee naar toe kon nemen. De handen vrij en jij slapend als een roos. Later, naarmate je steeds beter je hoofd recht kon houden, zou je dan uitkijken over de rand en zou ik je uitleggen wat er allemaal te zien was. 

Zo had ik dat vroeger ook gedaan met je moeder en, kort daarvoor, met haar oudere broer, dus die oom van je. Veilig, warm en gezellig. 

Nu zijn we drie maanden verder en heb je je gewicht al bijna verdubbeld. Maar je had het zo druk met groeien dat van een uitstapje in de slendang geen snars terechtkwam. 

Ja, zo heet die draagdoek, in het Indonesisch. De taal van de grootste overzeese kolonie die Nederland ooit heeft gehad. 

Halverwege de afgelopen eeuw, toen de tweede wereldoorlog was uitgebroken, ontstonden overal in dergelijke Europese kolonies opstanden en uiteindelijk ging ook het Nederlands bestuur van Indonesië voor de bijl.

Van jongs af aan had ik een speciale belangstelling voor het land, al was het allang geen kolonie meer toen ik er voor het eerst heen durfde gaan. Pas tijdens die reis heb ik het kunstje van de slendang afgekeken. Ik had wel op vele plaatsen, met name in Afrika, kennis gemaakt met vernuftige manieren om kinderen rond te dragen, maar nooit de neiging gehad om het zelf uit te proberen. De Indonesische versie daarentegen zag ik wel zitten.

Ondertussen hebben we wel de slendang van je moeder teruggevonden, ongewassen en ongestreken zoals destijds de gewoonte was. Ik ben er zelfs mee naar een Indische oma geweest, hier in de stad. Voor de nodige aanwijzingen, om de slag weer te pakken te krijgen. 

Maar bij nader inzien kon ik het niet laten een nieuwe te kopen, langer en breder, van een studio in Groningen die   producten van traditionele batikmakers in Jogjakarta importeert. De basiskleur is bruin op een beige ondergrond en de motieven zijn gebaseerd op dieren en planten. Je kijkt je ogen uit. 

Binnenkort kom ik bij je oefenen, want we moeten goed op elkaar zijn ingespeeld voor we erop uittrekken, nietwaar? Weet je trouwens wat ik vroeger het leukst vond, toen je  oom en je moeder net zo klein waren als jij nu? 

Wanneer het winter was en mensen een grote lange jas moesten aan hebben, tegen de kou. Dan nam ik die kleine – slapend en wel – mee in de bus of de trein en kon niemand om me heen er iets van zien. Maar er kwamen natuurlijk wel, af en toe, geluidjes bij mij vandaan – je zou jezelf eens moeten horen in je slaap! – en dan gingen mensen elkaar aankijken. Zo van: hoor ik wij wat jij hoort? En ik natuurlijk zo lang mogelijk volhouden dat ik niets in de gaten had.   

Dus maak je borst maar nat. Dan kiezen we een mooie dag en heb ik alle tijd om je nog veel méér te vertellen over dat land.

Ik heb er nu al zin in,

je grootvader die zo graag boer wilde worden,

maar je weet wel…