VZ is de mevrouw met Mr voor haar naam, een forse bril en een iets te hippe outfit, die deze week op een ‘ondernemersavond’ van de Kamer van Koophandel en Fabrieken (KKF) kwam vertellen hoe ’Het project legalisatie’ in elkaar zat. Inderdaad, de onderdirecteur van vreemdelingenzaken op het ministerie van JusPol, die in oktober van het afgelopen jaar – onder de inspirerende leiding van een wegwerpminister uit de stal-Bouterse – kans zag haar droom over een van allerhande menselijk gespuis gezuiverde werkomgeving gestalte te geven.
Voortaan zouden zij en haar ondergeschikten nog slechts naar beeldschermen en toetsenborden hoeven te kijken. De aanvragen van vreemdelingen inzake verblijfs- en werkvergunningen zouden, dankzij de online verstrekte instructies en vergezeld van tientallen zorgvuldig gescande documenten, vlekkeloos (zonder vingerafdrukken!) binnenstromen en niemand zou hun virtuele rust nog kunnen verstoren.
Binnen een half jaar ging die droom aan diggelen. Er was helaas geen plan B, laat staan een weg terug. Maar bij Lanti bestaan geen mislukkingen, die doorsta je gewoon. Een nieuwe minister kwam en ging en ondertussen geraakten talloze vreemdelingen, volstrekt tegen hun zin en bedoeling, in de illegaliteit door onzichtbare op- en verstoppingen in de krochten tussen de Arron- en de Lim A Postraat. Jammer voor ze, dacht de mevrouw en ze verzon een list om de waarnemend minister tenminste tot de volgende verkiezingen aan het lijntje te houden.
Het project legalisatie dus. Een flitsend nieuw kantoor op een toplocatie met loketten en sanitair, dat elke herinnering aan de gammele behuizing elders moest uitwissen. De nationale media tuinden er van het begin af met open ogen in: 15.000 illegalen krijgen een generaal pardon en daar laten we ze flink voor betalen. Alsof hun bazen al bij voorbaat wisten dat ze talloze advertenties en reclamespots in alle mogelijke talen konden verwachten, want zie die lui maar eens te bereiken!
Na twee weken waren er al tien vergunningen met een looptijd van 24 maanden verkocht en onder grote belangstelling door voornoemde minister persoonlijk uitgereikt. En weer een paar weken later achtten de mevrouw en de KKF het raadzaam de business community maar eens openlijk aan te spreken op haar verantwoordelijkheid.
In ijltempo – Engels op het scherm en Nederlands in de microfoon – schudde de mevrouw de twee procedures uit haar mouw: de onbemande digitale voor de ‘reguliere’ aanvragen à raison van slechts 150 US pp en de luxe variant, met ondersteuning van speciaal opgeleid personeel, aan het Kerkplein. Alsof er geen vuiltje aan de lucht was en alle buitenlanders in a switi kondre haar even lief waren.
Tot het vragenvuur losbarstte. Toen begon de automatische piloot te haperen. De grauwe voorgeschiedenis van VeeZet doemde op uit de mist. En in een onbewaakt ogenblik vroeg de mevrouw zich hardop af, of we niet wisten dat ‘ze’ honderden mailtjes per dag binnenkregen. Geen wonder dat de suggestie uit de zaal de twee procedures dan maar in elkaar te schuiven, zodat elke vreemdeling zich welkom zou weten, toen ook in het water viel.
