Hoe honderden, zo niet duizenden, ingrediënten van een schijnbaar doodgewone dag, kunnen ‘samenspannen’ om je een nachtelijke cocktail te bereiden van schoonheid en rust,   onverwachte extase, orgasme waar geen einde aan komt.

Het was de vroege ochtend direct na de verjaardag van mijn zoon. Enkele dagen vóór Kerst. Tijdens het ontbijt had ik via de app contact gezocht om hem te feliciteren en opperde hij nog de mogelijkheid dat de dag ook voor mij geluk in petto had.  

Met de zon half hoog en de wind, parallel aan de landingsbaan, stijf tegen ging het richting haven. De security guard die me begeleidde tot aan de loopplank en het hagelwitte bemanningslid van de Zr. Ms Groningen met de  groene nagellak dat afdaalde en niet te beroerd was om haar mailadres voor me op te schrijven. De afspraak in Bonaire Exclusief, bijgenaamd het makambapleintje, waar ik nog nooit was geweest en me prompt liet afschepen door waakhonden met haar op hun tanden. Het verrassingsbezoek aan de luxe bungalow van een andere landgenoot, vijf minuten verderop, evenmin een succes. Geen snars veranderd sinds onze kennismaking, enkele weken geleden. “Ik zie het nu echt niet meer zitten, hoor!’ Nee, dan het tot ieders stomme verbazing onlangs geopend – mondkapjesvrij – filiaal van een overzeese boekwinkelketen: drie winkelmeisjes tegelijk die zich over me ontfermden en hun uiterste best deden om mijn bestelling van boeken met onbegrijpelijke titels in goede banen te leiden. Eindelijk weer buiten op de stoep, sloeg gure motregen me om de oren. Twee keer geschuild vóór ik besloot tot een reuzenslalom naar huis over het permanent gehavende en nu bovendien onder water gelopen wegdek. Schoon en droog aan tafel voor een late lunch, onthaalde Fryslân DOK me op een documentaire over twee kalende mannen op leeftijd, die hun passie voor dans paarden aan het voornemen Ljouwert nog wereldberoemder te maken. Uitblinker in mijn mailbox was het bericht van een goede vriendin dat ze als deeltijdmonnik enkele weken was ondergedoken in de enige abdij die de Randstad nog rijk is. Tegen het vallen van de avond, onder een snel opklarende lucht, nog even naar mijn vaste plek in open zee halverwege Belnem en de zoutpier. Het rijk alleen! En vroeg in de avond, dankzij de televisieserie Klassen, een sprong terug naar de jaren negentig, toen de jarige Job zijn eerste verkeerde vriendje kreeg op die basisschool in Amsterdam-Noord. Het laatste wapenfeit van de dag was de inwijding met een glas wijn van De herinnerde soldaat, die ik had klaar liggen om me  te onttrekken aan de collectieve kerstvreugd en het nieuwe jaar met passend ontzag tegemoet te treden. 

Sinds enkele maanden had ik me aangeleerd in te slapen met een snorrende luchtverkoeler en het ding weer uit te zetten, zodra mijn lichaam er genoeg van heeft. Voor die ene handeling ben ik dan héél even bij bewustzijn en glijd ik vervolgens moeiteloos terug in de slaap. Zo ook deze keer. 

Ik heb geen idee hoe laat het was, toen ik dat knopje indrukte. In ieder geval was ik direct weer waar ik vandaan gekomen was: in een nogal donkere open ruimte, met voldoende licht in de lucht om zicht te hebben op de mooiste flora en fauna die je je wensen kunt. Als in een stomme film, want de geluiden die je dan zou kunnen verwachten, ontbraken ten enenmale. En de bewegingen waren langzaam en statig, als in een wajangspel. Was dit soms het paradijs, waar zo veel mensen al zo lang reikhalzend naar uitzagen? Het kon bijna niet anders, zo veilig en vertrouwd. Zelfs de grote katachtigen binnen handbereik brachten me niet van de wijs. Ik keek mijn ogen uit. Tot op een gegeven moment, hoog boven me, een reusachtig net te voorschijn kwam. Gespannen als een stolp werd het langzaam neergelaten, tot in de bosjes. Maar het deerde me niet, integendeel, het was zo fijnmazig dat ik alles aan de andere kant bleef zien. Eén ding stond als een paal boven water: ik moest voorkomen dat ik wakker zou worden. Dit wilde ik voor geen goud missen en wat hield me tegen? 

 Geen wonder dat vingertoppen van eeltig fluweel het heft in handen namen. Als doorgewinterde ontdekkingsreizigers, voor wie niets verborgen blijft en die het onderste uit de kan halen, trokken ze erop uit. Spieren, pezen, aders en zenuwen werden in stelling gebracht, alles op elkaar afgestemd, het spel op de wagen gezet. Om uiteindelijk het leven te vieren, overal en voor alle tijden.