Dat ik ook op Sint Maarten zo’n afzichtelijke bunker aantrof, was geen verrassing. In elke samenklontering van mensen in het westelijk halfrond beroerd door de magie van Hollywood, vind je zoiets. Maar dat juist in deze, twee dagen vóór mijn geplande terugkeer naar huis, Spielbergs remake van West Side Story in première zou gaan… Wie weet kon ik daar nog kaartjes voor krijgen. Op naar Caribbean Cinemas! 

West Side Story is in mijn geheugen gekalligrafeerd. Ik was 16 en zie nog altijd de grote bioscoop in Amsterdam-Zuid. In het gezelschap van een al wat  oudere huisvriendin van mijn ouders, die waarschijnlijk op het idee was gekomen en mijn ouders had overgehaald. 

De film van Robert Wise en Jerome Robbins was een landelijke  sensatie, iets waarover je moest kunnen meepraten. Maar mijn ervaring met bioscopen ging niet veel verder dan De Tien Geboden en Conny und Peter machen Musik en op de televisie thuis of op school waren speelfilms evenmin dagelijkse kost. Des te groter was de overrompeling, van zowel beeld en geluid als taal, speelwijze en niet te vergeten de concrete inhoud.

Het klassieke verhaal van de strijd tussen twee kampen en de  liefde van een paar jongeren, die daarboven uitstijgt maar toch bezwijkt onder het collectief geweld, stond haaks op de katholieke sprookjeswereld waarin ik opgroeide. En in deze specifieke versie van op etnische afkomst gebaseerde bendes in het New York van de jaren vijftig was het voor mij een ontgroening en ontmaagding tegelijk. Mèt de nodige gevoelens van spijt en verdriet, waarvan ik me voordien nauwelijks bewust was. Misschien verklaart dat ook waarom ik later, in mijn eentje, ben teruggegaan naar die zelfde bioscoop om de film nog een keer te zien. 

De eerste verrassing toen ik de megabioscoop aan Welfare Road gevonden had, was dat de plek voor een aankondiging in neonletters op de gevel leeg was. Ook het gebouw zelf was leeg, al stond de voordeur open en bereikte ik dankzij een overijverige roltrap vanzelf de ruimte waar zich loketten bevonden. Ik vreesde het ergste.

Bij mijn tweede bezoek was de voordeur wèl gesloten, maar kon de bestuurder van een wegrijdende auto bevestigen dat de door mij genoemde film op het programma stond en deed zij tevens uit de doeken hoe en wanneer ik daarvoor zou kunnen reserveren.  

Ondertussen bleef ik ervan overtuigd dat het storm zou lopen. Amerikaanse muziek van de jaren vijftig en zestig viel immers nog dagelijks te horen in de hele regio en was de botsing der culturen niet opnieuw superactueel? 

Op de vooravond van de première stond ik met mezelf in de rij en liet een engelachtige dame me, omdat ik zo aandrong, zelf een van de 150 fauteuils in zaal 2 aanwijzen à raison van 6,50 US. Van de weeromstuit was ik een dag later veel te vroeg en sloeg de schrik me om het hart, toen er geen sprake was van toeloop en ik op zoek moest naar personeel dat mijn kaartje wilde zien. Had ik het verkeerd begrepen of was de voorstelling geannuleerd? Nee,  de zaal stond wijd open en op de zevende rij zat een ouder stel doodgemoedereerd aan de popcorn. 

Pas nadat op het laatste nippertje een jong stel plus Franstalig viertal onze gelederen hadden versterkt en het gigantische scherm tot leven was gewekt door trailers en reclame, viel de onrust van me af en vroeg ik me nog slechts af: wat heb ik eigenlijk onthouden van het verhaal?

Het antwoord was de fluittoon in het begin, de oproep aan bendeleden om te staken wat ze deden en bliksemsnel te verzamelen. Vanaf dat moment ging alles vanzelf, hoefde ik niet meer na te denken, gebeurde wat onvermijdelijk was en bewoog ik  mee in een stroom van bewegingen, klanken en gevoelens.

Ik bezong Maria met Tony’s stem, zag hem met haar ogen, voedde hun beider hoop dat het ondanks alles goed zou komen, bad dat Valentina nog een list verzon of Officer Krupke zichzelf zou overtreffen en voelde zelfs mee met het jaloerse vriendje dat deed wat het niet laten kon. 

Tot ik, eindelijk, mocht uitstappen en het theater verlaten.