Mag ik hier eigenlijk wel zijn? Krijg ik daar geen last mee, later?
Onlangs trof me het nieuwsbericht dat de Nederlandse autoriteiten gingen samenwerken met collega’s in andere EU-landen om vluchtelingen op te sporen, die stiekem waren teruggegaan naar hun land van herkomst. Asielzoekers, begreep ik, die in Nederland asiel hadden gekregen en daar mochten inburgeren.
Wat hadden ze daar te zoeken, vroegen de autoriteiten zich af. Als ze daar zo maar heen reisden en ook kónden reizen, moest het wel meevallen met de problemen in die landen. Zat daar geen luchtje aan? Waren het, achteraf gezien, niet ‘gewoon’ gelukzoekers geweest?
En dan? Krijgen ze een boete, als onomstotelijk komt vast te staan dat ze ‘naar huis’ zijn geweest? Moeten ze alles terugbetalen wat Nederland als adoptiestaat voor hen heeft uitgegeven? Of kunnen ze alsnog op het vliegtuig worden gezet, als ongewenste vreemdeling? Als een bureaucratie kwaad wil, vindt ze altijd wel een weg. Ze heet niet voor niets ‘de vierde macht’.
Autoriteiten zijn natuurlijk geen landverhuizers. Die hebben geen idee van de redenen waarom mensen hun land verlaten, wat het inhoudt dat je met – als je geluk hebt – je hele hebben en houden op een boot, in een vrachtwagen of in een vliegtuig stapt en wat je moet meemaken, als je in dat nieuwe land je draai probeert te vinden. Dus weten ze ook niets van het verdriet om wat je hebt achtergelaten en het verlangen om bepaalde mensen en dingen – vaak koste wat kost – terug te zien.
Wat stemt mij, een doorsnee luchtvluchteling, deze keer intens tevreden?
In eerste instantie de stilte, die me op de plaats van bestemming geheel en al in bezit nam, toen ik het hoogst noodzakelijke had uitgepakt en aan dit bureau was gaan zitten. Zo’n werkplek heb ik niet, aan de Anniestraat.
En niet te vergeten nu, wanneer ik mijn hoofd een kwartslag draai, de branding van de Noordzee die gedreven door een zuidwesterstorm deze kant op komt, met dansende kitesurfers en een losse zilvermeeuw als kerstversiering.
Of wat dacht je van de media? Elke dag ligt er wel een nieuw cadeau voor me klaar. Alleen al het feit dat die heerlijk dikke zaterdagkranten nog bestaan. Gisteren zorgde Canvas trouwens voor een daverende dagsluiting met een film over de tournee van de Stones in Latijns-Amerika in maart van dit jaar. De beelden van het slotconcert op Cuba…
Nee, ik geloof niet dat ik bang hoef te zijn voor lastige vragen, als ik straks weer op Zanderij ben aangekomen. En er zal zeker geen met kogelvrije vesten en honden uitgerust peloton klaarstaan, zoals deze week hier op Schiphol. Waar komt u vandaan? Wat voor werk doet u daar? Wat zit er in die tas? Waar gaat u nu heen? Hoe lang blijft u nog?
Wat dat betreft is de Johan Adolf Pengel-luchthaven natuurlijk één grote draaideur voor mensen uit de hele wereld: erin en eruit, eruit en erin. Plaats voor iedereen, zolang en zo vaak je maar wilt. Gelukkig maar.
