Iedereen heeft wel een aantal mijlpalen in zijn leven in de zin van dingen die je voor geen goud had willen missen of waar je dolgraag bij had willen zijn. Je weet nog precies wat het was, waar het zich afspeelde en wanneer. Zo word ik al sinds mijn studietijd achtervolgd door het besef dat ik ten tijde van ‘Woodstock’ wel in de buurt was, maar er niet echt aan heb deelgenomen.

Woodstock is een plaatsnaam, maar beter bekend als de aanduiding van een vierdaags festival in de open lucht met meer dan dertig acts van met name elektrisch versterkte popmuziek, dat een halve eeuw geleden plaatsvond in de staat New York en in vele landen navolging gevonden heeft tot op de dag van vandaag.
In de zomer van 1969 verbleef ik voor het eerst in de USofA en reisde ik ook door het noordoosten van het land. Maar de organisatie die me had uitgenodigd had, geloof ik, niet zo veel op met flower power en liet dit spektakel liever aan mij voorbijgaan. Afgezien van een laatdunkende verwijzing naar de noodtoestand die autoriteiten hadden uitgeroepen vanwege de enorme toestroom van mensen en auto’s.

Ook op Bonaire word ik geconfronteerd met die misser. Nota bene op een toplocatie in Kralendijk, vlak bij de aankomstpier voor de cruisekastelen, staat het in krulletters op een grote turkooizen muur: Woodstock Bonaire. Het café waar de wedstrijden van Ajax het best te zien zijn. Dus je kunt er niet omheen.
Het bestaat pas vier jaar. De eigenaar is een kind van de jaren zestig en een muziekliefhebber die zijn geschiedenis kent. Pal naast de bar staat het voorste deel van een antiek Volkswagenbusje, met een platenspeler als dashboard. Kernachtiger kon het niet! En natuurlijk komt hier over twee weken een revival, meerdaags.

Woodstock kwam niet uit de lucht vallen. Muziek was een substantieel bestanddeel van de anti-autoritaire onderstroom in de jeugdcultuur, die in de tweede helft van de jaren zestig het kapitalistische Westen op zijn kop zette. Net als de hang naar pacifisme (de oorlog in Vietnam!) en strijd tegen de heersende onderdrukking van seksualiteit. Muziek was het middel bij uitstek om de onvrede van jongeren tot uitdrukking te brengen én een breed publiek te bereiken.
Misschien is wel de belangrijkste toon die doorklinkt in de echo van Woodstock, dat muziek mensen met elkaar verbindt en boven hun onderlinge verschillen en tegenstellingen doet uitstijgen. Woodstock bood een staalkaart van stijlen en soorten en zette daarmee de toon voor de programmering van talloze latere festivals.
En wat die flower power betreft: als Matthijs de Ligt bij zijn kennismaking met Juventus een lied van Bob Marley inzet, is de geest van Woodstock nog springlevend.